Należący do światowej koncertowej czołówki zespół Nick Cave & The Bad Seeds już we wrześniu powracają do Wielkiej Brytanii z niezwykłymi koncertami halowymi. W ramach tej samej trasy zespół przyjedzie do Polski 24 października. W tym roku powrócili z nową trasą, dając rewelacyjne koncerty w Australii, którymi zachwycili fanów i dziennikarzy muzycznych, a następnie podbili Stany, zbierając szereg doskonałych recenzji. Zagrają 5 koncertów w Wielkiej Brytanii (24-30 września), a później przekroczą kanał La Manche, by koncertować po Europie aż do końca listopada. Podczas pierwszych od trzech lat koncertów kompozycje z Skeleton Tree oraz klasyki zespołu wywoływały gorące, pełne ekscytacji reakcje publiczności, krytyków i samego zespołu, co odnawiało głębokie relacje zespołu z ich fanami, gdziekolwiek grali. Nick Cave to przepełniony bluesem i rock/n'rollowym folklorem twórca, muzyk, kaznodzieja, piosenkarz, nauczyciel, gawędziarz i szaman pośród ostrego wiru melodii Bad Seeds. Ale konfrontacja tego co stare przekształciła się w związek z publicznością - fizyczny i emocjonalny - dotykając dłoni i serc od Sydney do Los Angeles. We wrześniu 2016 roku miała miejsce premiera 16-tego studyjnego albumu Nick Cave & The Bad Seeds 'Skeleton Tree' oraz filmu w reżyserii Andrew Dominika 'One More Time With Feeling'. 'Skeleton Tree' podbił listy na całym świecie i ze wszystkich albumów zespołu uplasował się na najwyższych pozycjach na listach zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i w Stanach. Podczas koncertów publiczność będzie mogła usłyszeć utwory z najnowszego albumu oraz największe przeboje grupy. 'Lovely Creatures: The Best of Nick Cave & The Bad Seeds 1984-2014' z maja tego roku został opracowany przez Nicka Cave'a i Micka Harvey'a - członka założyciela, z pomocą aktualnych muzyków Bad Seeds. Byli i obecni członkowie zespołu przewertowali ich prywatne archiwa, aby wybrać wcześniej niepublikowane zdjęcia i pamiątki, które zostały zebrane w piękną książkę w twardej oprawie, wraz z kolekcją oryginalnych esejów. W roku wypełnionym wyprzedanymi koncertami na całym świecie oraz nagrodami takimi jak GQ zaBand Of The Year czy AIM Special Catalogue Release Of The Year (za Lovely Creatures), Nick Cave & The Bad Seeds nadal nie mają sobie równych i dzielnie stawiają czoła oczekiwaniom. Skład siedmioosobowej grupy na trasie to: Nick Cave, Warren Ellis, Martyn Casey, Thomas Wydler, Jim Sclavunos, George Vjestica i Larry Mullins.

Created from over forty hours of intimate conversations with Sean O'Hagan, Nick Cave shares his perspective on the years following his son’s death following a period of reflection spurred by the Covid-19 lockdown. The Sick Bag Song. The Sick Bag Song chronicles Nick Cave & The Bad Seed's 2014 North American tour. A highly personal account of

Nick Cave & The Bad Seeds 24 września wystąpili w warszawskim Torwarze. Emocje, wzruszenia i śmiech towarzyszyły jednemu z najniezwyklejszych muzycznych wydarzeń 2017 roku. Wypełniona po brzegi hala rozbrzmiała ciężarem i mrokiem twórczości artysty, bez którego pewne obszary w muzyce być może nigdy nie zostałyby rzeczywistośćSą takie wydarzenia, na które czekasz tak długo i tak wytrwale, że gdy wreszcie nadchodzą – nie jesteś pewien, co dalej zrobić ze swoim życiem. W przypadku koncertu Nicka Cave’a swoją rzeczywistość mogę podzielić na „przedkoncertową” i „pokoncertową”, a granicę między nimi rysuje tych kilka chwil, w których rozgrywa się przede mną spektakl nie z tej ziemi. Mroczne i ciężkie aranżacje, dudniąca perkusja i bas, wściekła gitara i skrzypce, a przede wszystkim głos; głęboki i hipnotyzujący, wibrujący w piersi, zawłaszczający myśli. tylko kolejny dzień w pracyNick Cave znany jest ze wspaniałego kontaktu z publicznością, wiadomo to nie od dziś i można zobaczyć na tysiącach koncertowych nagrań. Jednak co innego oglądać, a co innego przeżyć na własnej skórze. Gdy Nick Cave śpiewa nie ma się wrażenia, że przyszedł tu do pracy, dla siebie, dla muzyki czy dla pieniędzy. Przyszedł tu właśnie dla ciebie. I nie pozwoli ci o tym zapomnieć. Występując patrzy prosto w oczy, chwyta za dłonie, czaruje, pogrozi palcem lub uśmiechnie się z rozbawieniem biegając przez całą długość sceny. Kiedy trzeba krzyknie ci prostu w twarz lub wyszepcze do ucha słowa swej poezji. Wciągnie cię w swą opowieść, zaczaruje, sprawi, że zapomnisz o całym świecie wciągając w swój show, którego jesteś częścią, a nie widzem. Ten kontakt z fanami, żarty między piosenkami, wrażenie, że ma się okazję nie tylko zobaczyć idola, ale też poznać człowieka, pozostają czymś absolutnie wyjątkowym. Gdy myśli się, że już nic nowego nie może się wydarzyć – pozostaje tylko patrzeć jak jeden z najsłynniejszych muzyków na świecie bez żadnej obstawy wchodzi w tłum fanów, śpiewa razem z nimi, by potem… zaprosić ich na scenę, obejmować i tańczyć z nimi sprawiając, że tej nocy nie zapomną do końca tree i coś więcejKoncert należał do trasy promującej wydany w zeszłym roku Skeleton Tree – przejmujący album stworzony niedługo po śmierci piętnastoletniego syna Cave’a Arthura. Ból i strata położyły się cieniem na brzmieniu: smutnym, refleksyjnym, bazował na Skeleton Tree i wydanej w maju tego roku kompilacji Lovely Creatures pozwalając widzom cieszyć się przekrojem całej twórczości grupy. Porywająca ekspresja utworów From Her to Eternity, Tupelo czy Red Right Hand kontrastowała z refleksyjnym Jesus Alone, Girl In Amber i I Need You. Zespół zaprezentował wyjątkowo udaną aranżację Jubilee Street, która zaczynając się wolno pod koniec niemal eksploduje nam w uszach. Podobny zabieg zastosowano w The Mercy Seat. Pełne emocji The Weeping Song i Stagger Lee, majestatyczne Push The Sky Away i odśpiewane z widownią Into my arms, które niejednemu wycisnęły z oczu łzy wzruszenia, pokazały doskonałą formę muzyków. Czy ktokolwiek w nią wątpił?Gdy cichły ostatnie tony Push The Sky Away, publiczność powoli rozeszła się w swoje strony. W piersi rosło jej dziwne uczucie, które nieczęsto spotyka się w takich te dwie i pół godziny Nick Cave swą niezwykłą magią zdążył przywiązać nas do siebie, łamiąc bariery, pozwalając się poznać, zasiewając w głowach jedną tylko myśl: Kiedy następny koncert?Kulturalne MediaNick Cave & The Bad Seeds

Australijski król mrocznego rocka wystąpił ze swoim zespołem 24 października 2017 na Torwarze. Ten koncert był wielką niewiadomą. Zaledwie dwa lata minęły od największej tragedii w życiu Nicka Cave’a – w lipcu 2015 jego 15-letni ukochany syn Arthur, odurzony narkotykami, spadł z klifu i zginął. Zrozpaczony ojciec zachował się tak, jak na wielkiego artystę przystało – przekuł ból i cierpienie we wspaniałą w 2016 roku album „Skeleton Tree” był muzycznym odpowiednikiem „Trenów” Kochanowskiego – porażał smutkiem, brutalną szczerością, ale i pięknem. Choć zachwycił fanów i krytyków, którzy ogłosili krążek jednym z najlepszych w dyskografii Nicka, on sam stwierdził na łamach australijskiej prasy, że wszedł do studia za wcześnie i nagranie tej płyty nie było dobrym po dwuletniej przerwie Cave wrócił do koncertowania z The Bad Seeds w styczniu 2017, repertuar swoich występów oparł na utworach z dwóch ostatnich płyt – „Skeleton Tree” i wcześniejszej „Push The Sky Away” z 2013. Tę drugą również zdominował refleksyjny i posępny nastrój. Fani wokalisty mogli się więc obawiać, że jego występy przerodzą się w żałobne nabożeństwa. Australijczyk bywał mrukiem, ale nigdy nie wychodził ze swojej najlepszej roli – jak by to ujął jego idol Lou Reed, prawdziwego rock’n’rollowego zwierzęcia. Czy zatem przedwczesne było nie tylko nagranie płyty, ale i powrót na scenę? Galeria Nick Cave And The Bad Seeds, Torwar, Warszawa, foto: Aleksandra Degórska/ Choć Nick z pewnością nie pogodził się tak łatwo ze śmiercią syna, wygląda na to, że muzyka pomaga mu w egzorcyzmowaniu demonów przeszłości. Na Torwarze zobaczyliśmy 60-letniego muzyka o gigantycznej charyzmie, pełnego energii i kochającego bezpośredni kontakt z publicznością. Kiedy muzyk mówi ze sceny, że czuje się jak w domu, zwykle to jedynie kurtuazja. Za to wczoraj mogliśmy naprawdę poczuć się jak członkowie wielkiej rodziny Nicka Cave’ artysta rozpoczął występ, siedząc na krześle, szybko z niego zszedł i… nie zatrzymywał się już potem nawet na moment. Nieustannie przemierzał trasę z jednego końca sceny na drugi, co chwilę podchodził do szczęściarzy, którzy zajęli miejsca pod sceną i śpiewał, trzymając ich za ręce i patrząc im w oczy. Wyraźnie łaknął tego bliskiego kontaktu z pierwszego bisu, „The Weeping Song”, Nick wszedł w tłum, by wyłonić się na „wysepce” na płycie hali, gdzie dokończył utwór, otoczony zachwyconymi fanami. Pozostałe dwa bisy, „Stagger Lee” i „Push The Sky Away” wykonał już na scenie, ale zabrał ze sobą kilkudziesięciu (!) widzów. Słuchając historii „złego sku*wiela zwanego Stagger Lee” szczęściarze dziko pląsali z wokalistą, a przy kolejnym utworze razem z nim starali się „odepchnąć niebo”. Nieprawdopodobny widok, który rzadko można zobaczyć na koncercie światowej sławy muzyki. Nick nie oddziela się od fanów, nie buduje na scenie wieży z kości słoniowej. Po 40 latach wciąż pozostał duchowym dzieckiem punk rocka, w którym nie ma gwiazd, a między widzem a słuchaczem panuje całkowita scenie Torwaru 60-latek nie miał nic z gwiazdorstwa, za to zaskakująco dużo z punka. Słuchaczy, którzy kojarzą Nicka Cave’a z balladami „Into My Arms” czy „The Ship Song” mogło zaszokować, jak bardzo głośny był to koncert. Końcówki „Jubilee Street” czy „Red Right Hand” miażdżyły hałasem, ale i tak mogły wypaść blado w porównaniu z piekielnym „From Her To Eternity”, tytułowym kawałkiem z debiutu The Bad Seeds z 1984 roku. Z utworów w obecnej setliście Nicka najbliżej mu do apokaliptycznej, dzikiej atmosfery koncertów dawnego zespołu wokalisty, postpunkowego The Birthday Party. Jak za starych, dobrych czasów artysta wywoływał ciarki na plecach przerażonych słuchaczy całą gamą „odgłosów paszczą”, często w obrębie jednej linijki tekstu – od szeptu, przez opętańczy wrzask, basowy pomruk z pogranicza growlu, po odgłos zbliżony do dźwięku samolotowego silnika. Niektórzy nie doceniają Nicka-wokalisty. Być może nie dysponuje dziesięcioma oktawami, ale jeśli chodzi o aktorską interpretację, to Australijczyk nie ma sobie trudno byłoby oczekiwać od starszego pana, jakim dziś jest już Cave, by cały jego koncert był tak szaleńczy i głośny, jak to bywało w czasach The Birthday Party. Zwłaszcza, że nasz bohater jest niezrównanym balladzistą. Nie mogło więc zabraknąć wspomnianych „Into My Arms” i „The Ship Song”, przy których Nick mógł odpocząć, siedząc przy fortepianie. Przypuszczam, że wielu słuchaczom brakowało w setliście „Where The Wild Roses Grow”. Wykonywanie go bez Kylie Minogue najwyraźniej nie ma dla The Bad Seeds sensu, choć poradzili sobie z utworem „Distant Sky” z ostatniej płyty – partię duńskiej sopranistki, Else Torp odtworzono z taśmy, a w tym czasie na ekranie za sceną mogliśmy zobaczyć jej że na koncertach wielkich gwiazd wszyscy czekają na stare i ograne przeboje, często traktując nowe utwory jako „zło konieczne”. Tymczasem ponad połowa utworów, bo 10 z 18, jakie usłyszeliśmy na Torwarze pochodziła z albumów „Push The Sky Away” i „Skeleton Tree”. I, jak się okazało, to one były najbardziej magicznymi momentami koncertu. Te dostojne, poważne, cudownie melancholijne kompozycje wprowadziły podniosłą, monumentalną atmosferę, niczym na jakiejś rockowej mszy. Otwierające set utwory „Anthrocene” i „Jesus Alone” zabrzmiały jak ścieżka dźwiękowa jakiegoś uroczystego, religijnego rytuału. Miało się wrażenie, że w tych momentach Nick rzeczywiście przemawiał do kogoś w górze – może do syna, może do Boga. „Wołam cię moim głosem…”.Najwspanialszym fragmentem koncertu było wykonanie „Higgs Boson Blues”, który na żywo rozrasta się do kilkudziesięciu minut. To również było prawdziwie mistyczne doświadczenie, choć tym razem słuchacze nie mieli wrażenia uczestnictwa w mszy, a raczej w szamańskim transie. Nick spędził całą piosenkę przy brzegu sceny, „miotając się jak szatan” i zachęcając widzów do wspólnego skandowania frazy „pow pow pow” (czyli paf paf paf, o odgłos pistoletu). Mogący dotknąć swojego idola fani reagowali niczym wierni na spotkaniu z cudotwórcą – co rusz słychać było ekstatyczne wrzaski przedstawicielek płci pięknej, co Nick dowcipnie skomentował, dedykując im „Into My Arms” („Dla wszystkich krzyczących dziewczyn”).W Warszawie Cave’owi wyraźnie dopisywał humor. Żartami gospodarował subtelnie i oszczędnie, jak na Anglosasa przystało. Ale trudno było się nie uśmiechnąć, gdy stojąc na „wysepce”, otoczony widzami, wziął z ręki jednego z nich sweter i wytarł nim buzię. Albo gdy zawołał: „Czy ma ktoś może… (dostając ręcznikiem) ręcznik”. Albo gdy wplótł do tekstu „Red Right Hand” słowa skierowane do fana z pierwszych rzędów: „zabierzemy ci ten gówniany telefon”. Genialny sposób na zwrócenie uwagi widzowi, by zamiast spędzać cały koncert ze wzrokiem wlepionym w ekranik, po prostu wczuł się w jego atmosferę. Corey Taylor mógłby się uczyć klasy od że inni muzycy powinni uczyć się od Australijczyka, jak grać doskonałe koncerty. Ale wydaje mi się, że tego nie da się tak po prostu nauczyć. Trzeba mieć też ten szczególny dar, niemalże nadprzyrodzony charyzmat, który sprawia, że koncert staje się przeżyciem prawie religijnym. Nick Cave ten charyzmat z pewnością posiadł. „He’s a god, he’s a man, he’s a ghost, he’s a guru”. Setlista: Anthrocene Jesus Alone Magneto Higgs Boson Blues From Her to Eternity Tupelo Jubilee Street The Ship Song Into My Arms Girl in Amber I Need You Red Right Hand The Mercy Seat Distant Sky Skeleton Tree Bisy: The Weeping Song Stagger Lee Push the Sky Away

nick cave and the bad seeds warszawa